ਸੋਚ

ਪਤਾ ਨਹੀ, ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਦੇ ਕੇ, ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਕਿਵੇਂ ਆਉਂਦੀ ਏ
ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ, ਹੋਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸੰਤਾਪ ਦੀ, ਤੜਫ ਹੀ ਬੜਾ ਸਤਾਉਂਦੀ ਏ।

ਬਹੁਤ ਨੇ, ਜੋ ਕਿਸੇ ਦੇ ਹੋਏ ਨੁਕਸਾਨ ਤੇ, ਅਦੰਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਹੱਸਦੇ।
ਐਸੇ ਵੀ ਹੈਨ, ਜੋ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ, ਆਪਣੀ ਹਾਨੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਵੀ, ਨਾ ਦੱਸਦੇ।

ਕਿਸੇ ਦੀ ਸਫਲਤਾ ਦੇਖ, ਕਈ ਈਰਖਾ ਅਤੇ ਨਫਰਤ ਨਾਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਭਰ।
ਉਹ ਵੀ ਹੈਨ, ਜੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਲਈ, ਕਰਨ ਅਰਦਾਸ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਖੜ੍ਹ।

ਮਹਿਫਲਾਂ ਵਿਚ, ਮੈਂ ਮੈਂ ਦਾ ਰੱਟਾ ਲਾ, ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਕਹਾਉਂਦੇ ਨੇ
ਕਈ, ਸਭ ਕੁੱਝ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ, ਅਨਜਾਣ ਬਣ, ਨਿਮਰਤਾ ਦਾ ਪੱਲਾ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਨੇ

ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਆ ਉਹਨਾਂ ਦੀ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਸੁਆਰਥੀ ਲਾਲਚ ਲਈ ਲੜਦੇ ਨੇ।
ਚੰਦ ਕੁ ਉਹ ਵੀ ਨੇ, ਜੋ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਭਲੇ ਲਈ ਆਪਾ ਗੁਆ, ਆ ਖੜ੍ਹਦੇ ਨੇ।

ਦੋਹਾਂ ਸਿਰਾਂ ਦੇ ਸੁਵਾਮੀ ਸੁਣ, ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਤੇਰੇ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਹੈ ਤੇਰੇ
ਭਲਾ ਕਰ, ਤੂੰ ਦੋਹਾਂ ਦਾ, ਤੇ ਸੁਮੰਦਰ ਭਰੇ ਅਣਗਿਣਤ ਅਵਗੁਣ ਕੱਟ ਮੇਰੇ।

ਅਨਮੋਲ ਕੌਰ